Transfer naar Panajachel in Guatemala

We mogen weer vroeg uit de veren. We vertrekken vandaag naar Panajachel in Guatemala. Om 7:00 uur worden we opgehaald door een redelijk luxe bus voor 22 personen. Onze reisbagage wordt op dak bevestigd. In de bus probeert de chauffeur ons uit te leggen dat we bij de grensovergang 300 peso's per persoon moeten betalen aan de Mexicaanse douane. Wij begrijpen dat niet. In onze reispapieren staat vermeld dat je dit bedrag alleen dient te betalen als je opnieuw Mexico binnenkomt, mits je verblijf langer is dan zeven dagen. Dat is voor ons niet van toepassing, omdat we eerst nog vier dagen Belize bezoeken en daarna nog slechts drie dagen aan de Mexicaanse kust verblijven. We laten het op zijn beloop en zien wel bij de grens hoe we dit afhandelen. De volgende gasten die instappen zijn zes deels gepensioneerde leraressen uit Californië die samen een uitstapje maken naar Mexico en Guatemala. Zodra zij te horen krijgen dat ze 300 peso moeten betalen, ontstaat er een enorme discussie in het Spaans. Gelukkig spreken ze ook Engels, zodat wij ook beter geïnformeerd worden. Als later nog een Engels gezin instapt is de verontwaardiging compleet. Tijdens de reis duurt de discussie voort. Volgens de "woordvoerster" van de Californische dames, Clementine genaamd, zou de Mexicaanse overheid hiertoe in november 2012 al besloten hebben. Vreemde zaak, omdat niemand van ons hierover geïnformeerd is door hun reisagent.

Om 9:30 uur wordt er een ontbijtstop ingelast. De bediening is hier niet op voorbereid. Het koffieapparaat werkt niet naar behoren, de bestellingen lopen niet vlot door en ook het toilet spoelt niet door. Ach ja, dat heb je wel eens zullen we maar zeggen. Na een half uur zetten we de reis voort, maar ook de discussie rondom de 300 peso, omgerekend naar ongeveer 18 euro per persoon zet onverminderd voort. De rit naar de grens duurt nog anderhalf uur. De chauffeur, Ramon genaamd, wil alle paspoorten innemen zodat hij ze tegelijk kan indienen wat de afhandeling versnelt. Het ingevulde immigratieformulier dat we bij aankomst hebben ingevuld en samen met het paspoort is voorziening van een stempel dient worden ingeleverd. We krijgen daarvoor in de plaats een nieuwe stempel in ons paspoort met de datum van vertrek. Vervolgens zal Ramon de 300 peso per persoon collecteren en enkele meters verderop ineens aanbieden aan de douane. Het klinkt allemaal erg corrupt, vandaar dat we besluiten dat van iedere groep een afgevaardigde meeloopt om er getuige van te zijn dat Ramon het geld ook daadwerkelijk afdraagt aan de douane. Eenmaal binnen kan Ramon doorlopen terwijl de anderen de toegang wordt geweigerd. Een Mexicaanse dame bevestigt overigens nog wel dat ook zij 300 peso heeft betaald. Zelfs op mijn vraag of Ramon een betalingsbewijs van de douane kan meenemen, antwoord hij ontkennend. "Het gaat allemaal automatisch", is zijn reactie. Er klopt volgens ons niets van, maar wat doe je eraan? We besluiten in ieder geval bij terugkomst in Nederland hier melding van te maken bij de reisorganisatie.

Na deze consternatie rijdt Ramon nog iets verder en parkeert dan de bus. De laatste 100 meter moeten we namelijk te voet en met de bagage in hand de grens over. Het lijkt wel speelfilm. We melden ons in een klein kantoortje bij de Guatemalese douane en betalen 20 Quatzal per persoon conform datgene wat in de reispapieren vermeld staat. Ondanks de totale afhandeling van de douaneformaliteiten 1,5 uur bedraagt, verlopen ze toch ook wel weer voorspoedig. Daarna is het wachten op een andere bus uit Guatemala die ons naar de bestemming in Panajachel brengt. Al met al tot dus verre een bijzondere ervaring mag je wel zeggen.

Om 13:15 uur arriveert een bus "Turismo". Naast het huidige gezelschap, stappen nog twee andere personen in. Op een enkel bijzit-stoetje na zijn alle plaatsen in de bus bezet. We zetten de klok een uur terug op Guatemalese tijd. Met de ramen open beginnen we aan de lange rit naar Panajachel. De omgeving is anders dan in Mexico. Wel groen, maar meer gloeiend, kleurrijke bussen, minder verkeersdrempels en minder politiecontroles. Tijdens de rit geniet ik van de omgeving en maak enkele foto's, Tymen luistert muziek en Carola en Megen proberen te slapen. Rond 15:30 uur maakt de chauffeur nog een korte stop om te tanken. Er stappen nog vier personen meer in, waarna alle plaatsen bezet zijn. Uiteindelijk arriveren we rond 17:30 uur in Panajachel en zijn we "moegezeten".

Ons hotel Jardin heeft een zeer groene tuin en ligt prachtig aan het meer van Atlitan, Lago Atitlan genaamd, met uitzicht op drie vulkanen: San Pedro (rechts), Toliman (linksachter) en Santiago Atlitan (linksvoor). Het hotel heeft twee verdiepingen met kamers. Wij hebben een kamer op de begane grond, nr. 109 is voor Carola en Megen en nr. 111 voor Tymen en mij. We zijn direct onder de indruk van het uitzicht. Na het inchecken lopen we naar de aanlegsteiger. De wolken boven het meer en de vulkanen maken er een mysterieus schouwspel van. Tijdens de busreis hebben we op een koekje en snoepje na niet gegeten, dus hebben we inmiddels erg trek gekregen en lopen we de hoofdstraat in.

Panajachel wordt gezien als het internationale trefpunt van Guatemala. Het wordt overspoeld met o.a. rugzakkers, groepsreizigers en Noord-Amerikaanse overwinteraars en blijvers die in "Pana" hun paradijsje gevonden menen te hebben. Het kleine centrum bestaat voor zover ons oog kan reiken uit: restaurants, hotels, pensions, winkels en kraampjes van boven tot beneden vol met geweven, genaaide of geborduurde souvenirs. Alles is zeer toeristisch, maar door de bedrijvigheid en de kleurschakeringen straalt het toch een bepaalde charme uit. De gezellige drukte voelt aangenaam. Slenterend door de straat gaan we op zoek naar een geldautomaat en belanden daarna bij restaurant José Puignuins, een echt Guatemalees restaurant. De eigenaar Michel is erg gastvrij en ontvangt ons hartelijk. Zijn drie dochters spelen muziek op de marimba, een hele grote xylofoon. We nemen plaats aan een 4-persoons tafel. Totdat het eten wordt geserveerd worden de aanwezige internationale gasten geëntertaind met muziek en uitleg over de Maya cultuur. Megen krijgt nog een bijrol door Michel te assisteren en wordt daarvoor bedankt met een leuk kleurrijk Guatemalees schild van aardewerk. Na de "show" kunnen we gaan eten. Het smaakt lekker en kost niet veel. Naast het restaurant verzorgt hij ook culturele excursies. Hij vertelt er enthousiast over. Dat spreekt ons wel aan en bovendien gunnen we het hem wel. Dus besluiten we morgenvroeg bij hem een dagexcursie te boeken. Michel zelf zal onze gids zijn. Moe en voldaan lopen we terug naar het hotel en gaan slapen.