Per becak door Yogya

Hallo allemaal, daar zijn we weer. Het heeft even geduurd, maar de afgelopen dagen zijn we op doorreis geweest van Yogyakarta naar Oost Java en hebben we lange reisdagen gemaakt en is het ons niet gelukt om ons vakantieverslag op www.waarbenjij.nu bij te werken. Vandaar dat we achterlopen, maar dat proberen we de komen dagen weer recht te trekken.

Vandaag hebben we een vrije dag, maar slapen niet uit. We willen graag met een becak (fietstaxi) het stadscentrum van Yogyakarta (Yogya) verkennen. Na wederom een goed ontbijt vragen we bij de receptie hoe de tarieven v/e becak liggen als we naar 't Kraton (Sultanpaleis) willen. Voor 35.000 Rpa per becak stappen we in en koersen we om 9:30 uur richting het Sultanpaleis.

Carola en Megen in de ene becak, Tymen en ik in de andere. Gelukkig is het niet zo enorm druk op straat als 's avonds. We zitten relaxt met zijn tweeën voor op het bankje, het is in eerste instantie een beetje wringen maar dan zitten we ook prima en hebben we een goed zicht op alles wat er om ons heen gebeurd, terwijl we links en rechts worden voorbijgereden door brommers en auto's en andere becaks. We fietsen de beroemde en drukke straat Jalan Marioboro in. Het is de belangrijkste verkeersader v/d stad en een bezienswaardigheid op zichzelf. Overdag en 's avonds staan overal langs deze brede straat marktkramen, waar batiks, leer, zilver en alle mogelijke souvenirs worden aangeboden. Na 20 minuten bereiken we het Kraton (Sultanpaleis) en betaalt Tymen de berijders die daarna weer vertrekken.

We begeven ons naar de ingang en betalen betalen 12.500 Rpa p.p. voor de entree en 2.000 Rpa voor een videocamera en fototoestel. Het Kraton ligt verscholen achter drie meter dikke en hoge muur. In de glorietijd v/h sultanaat woonden hier 20.000 mensen. In het hoofdgebouw op de binnenplaats met prachtige bomen, krijg je een goede indruk v/d elegantie die het Sultanpaleis vroeger uitstraalde. Het Kraton stamt uit 1755. We lopen op ons gemak door de verschillende gebouwen waar tal van huisraad, ceremoniële onderscheidingen en zelfs kledingstukken worden tentoongesteld en bewaakt door Javaanse wachters in traditionele klederdracht inclusief een kris. Wanneer we een fles water kopen, maak ik v/d gelegenheid gebruik om papieren geld voor muntgeld om te wisselen. We maken onze rondleiding af en staan een uur later weer buiten.

Hier worden we vrijwel direct aangesproken door een andere becak die ons slechts voor 10.000 Rpa een uur wil rondrijden naar o.a. het Waterpaleis en een plek waar ze batik doeken maken en wajangpoppen. We stemmen hiermee in en nemen plaats in de becak. De eerste stop maken we bij een atelier waar wajang kult figuren van koeienhuid gemaakt wordt. Minutieus worden kleine gaatjes in een figuur gestanst en vervolgens worden de figuren gekleurd. Een ruimte verder zijn wajangpoppen te koop. We doen een bod op een pop, maar de verschillen liggen te ver uit elkaar om zaken te kunnen doen, dus verlaten we het atelier. Bij een volgend atelier waar ze batikdoeken verkopen, zien we een prachtig groot doek hangen v/h Javaanse landschap. Als we er na onderhandelen er niet uitkomen en weglopen, spoedt de verkoper alsnog achter ons aan en zijn we de bezitter v/e mooi batikdoek of is het misschien een zeefdruk? Wij zijn er in ieder geval blij mee. De verkoper ontdoet het frame en vouwt het doek netjes op en pakt het in om mee te nemen. Vervolgens wordt voorgesteld om koffie te gaan drinken, maar gezien de tijd lijkt ons dat geen goed idee. We hebben immers een uur afgesproken met de becakbestuurders en niet twee uur. Als laatste bezoeken we het Waterpaleis (Taman Sari) dat in 1758 werd gebouwd door de sultan. Het paleis had vroeger verlichte onderwater gangen, koele ondergrondse moskeeën en galerijen om te dansen. Nu wij het paleis bezoeken vallen m.n. de twee waterpartijen op en aangrenzend de versierde gebouwen. Het bezoek aan het paleis is van korte duur, waarna we ons haasten naar de becaks die ons afzetten op de Jalan Marioboro. We betalen de bestuurders ieder 10.000 Rpa en zeggen hen gedag. Het is inmiddels 12:00 uur en we zijn in ons nopjes dat we een becak-ervaring hebben opgedaan. Een echte aanrader.

We wandelen via de Jalan Marioboro terug richting ons hotel. Onderweg proberen we een magneet met daarop de Indonesische vlag te kopen, maar helaas komen we niets tegen wat er maar enigszins op lijkt. Onvoorstelbaar als je weet hoeveel verkoopkramen je tegen komt. Ook staan we nog even stil bij een winkel waar ze een mooie wajangpop verkopen, maar de prijs ligt buiten ons budget. Als we de Mc Donalds passeren, besluiten we hier te gaan lunchen tot grote tevredenheid v/d kinderen. De temperatuur binnen zorgt ervoor dat we gelijk kunnen afkoelen. Daarna lopen we door naar het hotel waar we omstreeks 14:00 uur aankomen. Carola gaat direct met de kinderen zwemmen en ik besluit een uurtje mijn (zakelijke) mail door te nemen en sluit me alsnog om 15:00 uur bij hen aan en neem een frisse duik in het zwembad. We gooien een balletje over en dollen wat. De kinderen vermaken zich ook prima. Fijn te zien dat ze zo goed met elkaar overweg kunnen. Nadat de zon zich achter de wolken heeft verscholen, loop ik alvast terug naar de kamer om op het terras ons vakantieverslag bij te werken op www.waarbenjij.nu. Een uurtje later volgt rest.

Om 20:00 uur willen we opnieuw gaan eten in het restaurant v/h hotel, maar het is er pikkedonker. Na enkele afwegingen lopen we toch nog een keer over de Jalan Marioboro om te kijken of we in één v/d zijstraten een leuk restaurant kunnen vinden. We geloven namelijk niet dat Yoga deze niet heeft. Gelukkig lopen we direct bij de eerste zijstraat al tegen "Batik Resto" aan, een typisch bagpackers restaurant met vrijwel allemaal internationale toeristen. Er is nog een tafel vrij, zodat we direct een warme maaltijd kunnen bestellen. Het eten smaakt heerlijk en de sfeer is erg goed, desondanks houden we het kort want we willen gaan slapen. Eenmaal op onze kamer aangekomen, gaat de telefoon en meldt de receptie dat vanwege een zakelijke conferentie morgen ze uit voorzorg morgenvroeg om 5:00 uur een anti-muggen verdelgingsmiddel gaan spuiten en verzoeken ze ons twintig minuten nadien binnen te blijven omdat het schadelijk is voor de gezondheid. Dat is voor ons geen probleem, want dan slapen we toch nog. Ze hadden eerder vandaag al een informatiebrief onder de deur doorgeschoven, maar deze was in het Indonesisch opgesteld. Daarnaast wist de receptie te melden dat de chauffeur ons morgenvroeg een uur eerder komt ophalen ivm te verwachte drukte. Dus ipv 9:00 uur worden we verwacht om 8:00 uur gereed te staan. Voor ons reden te meer om vroeg naar bed te gaan en de wekker op 6:00 uur te zetten. Uiteindelijk liggen Tymen en ik pas om 23:30 uur in bed en hebben we een korte nachtrust.