Excursie blauw vuur, Ijen vulkaan & transfer Bali

Om 23:00 uur gaat de wekker en tien minuten later staan we op. We trekken warme kleding aan om de Ijen vulkaan te beklimmen, maar zodra ik de buitendeur open, is het nog flink warm waarop een deel v/d kleding in de rugzak verdwijnt voor een later tijdstip. Om 23:45 zijn we allen klaar voor vertrek en begeven we ons naar de receptie waar we niet veel later kennismaken met Gogo, een jongeman die onze gids vannacht is bij het beklimmen v/d Ijen vulkaan op de zoektocht naar het blauwe vuur. De chauffeur die op de parkeerplaats staat, gaat hij wakker maken zodat we kunnen vertrekken. Een grote gele Landrover Jeep van avrilla.com komt voorrijden. Tymen en Megen nemen achterin plaats. Carola en ik gaan op de eerste bank zitten, waarna we wegrijden. De rit naar het startpunt neemt circa één uur in beslag en Gogo adviseert ons om gedurende dat uur nog een oogje dicht te doen, omdat de wandeling de nodige inspanning vergt en bovendien is onze biologische klok hierop niet ingesteld. Zo gezegd, zo gedaan.

Als we om 1:15 uur aankomen op het vertrekpunt constateren we dat we niet de enige zijn voor dit avontuur. Sterker nog, het is behoorlijk druk en bovendien zijn er mensen die in een tentje overnacht hebben op de parkeerplaats. De Ijen vulkaan heeft een enorme oude caldera (krater) die hier en daar 20 km breed is. In de krater ligt een turkoois meer. Aan de oever v/h meer bevinden zich talloze zwavelfumarolen die voor blauw vuur (blue fire) zorgen. Naast deze plek is dit natuurverschijnsel slechts nog op één andere plek in de wereld te bewonderen, namelijk in IJsland. Dat mogen en willen we dus niet missen. Dagelijks gaan zwaveldragers de caldera in om zwavel te hakken en de berg af te dragen, waarbij het gemiddelde gewicht v/d manden varieert van 60 tot 70 kg. 70% van de toeristen gaat enkel het turkoois meer bezichtigen en vertrekken rond 5:30 uur, de andere 30% wil vooraf het blauwe vuur zien en vertrekt om 0:00 uur.

Om 1:30 uur beginnen we met de beklimming v/d Ijen vulkaan waar circa twee uur voor gepland staat. De beklimming is 3 km lang met een stijging van 500 m. We hebben onze warme kleding aangetrokken, omdat het hier een stuk kouder is. Het is pikkedonker en ondanks dat er veel toeristen het pad naar boven bewandelen, bieden onze hoofdlampen en zaklantaarn toch nog uitkomst. De eerste 200-300 m gaat redelijk vlak, maar daarna is het voortdurend bergopwaarts. Het lastige v/d beklimming zit hem in het feit dat het schaduwrijke pad bestaat uit een harde lava ondergrond en een fijnmazige bovenlaag waardoor je af en toe wegglijdt en bovendien kan het erg stoffig zijn. Fijn voor mijn lenzen, dus niet! De kinderen lopen zoals zo vaak voorop en houden de pas er stevig in. Regelmatig wachten ze op ons, zodat wij kunnen aansluiten. Overigens verliezen we ze niet uit het oog. Gogo begeleidt ons prima en geeft aan langzaam te lopen, maar wel door te blijven lopen en als het kan geen rustpauze in te lassen. We volgen zijn advies op en staan na één uur en 15 minuten boven aan. We zien de zwavelwolken opstijgen vanuit de krater, maar het is nog altijd pikkedonker. Nu komt het moeilijkste gedeelte.

We dalen via smalle rotspaden de krater af. Stap voor stap, zoekend naar een rotsblok waar je je voet kan neerzetten. Naarmate we verder afdalen, komen we steeds dichterbij de zwavelfumarolen en zien voor we het eerst het blauwe vuur, magnifiek. Het is nog relatief ver weg. We dalen daarom nog verder af en zien nog beter het blauwe vuur, maar krijgen ook tegelijkertijd meer last v/d zwavelgassen die je adem als het ware afsnijden. Tijdens de hele wandeling hebben we met mondkapjes gelopen of een doek voor onze mond/neus gehouden ter bescherming van onze luchtwegen vanwege de stoffige paden en de fijne lavadeeltjes die in de lucht hangen nadat onlangs weer enkele vulkanen zijn uitgebarsten. Dezelfde mondkapjes en doeken helpen nu ook tegen de zwavelgassen. Het stinkt overigens ook verschrikkelijk. We maken nog een laatste afdaling en komen uit bij het werkstation v/d mijnwerkers. Vanaf hier vertrekken de mannen om dagelijkse brokken zwavel te gaan hakken. Verder mogen wij niet komen, omdat het dan te gevaarlijk is. Vanaf hier zien we telkens op verschillende plekken het blauwe vuur te voorschijn komen, afgewisseld met enorme zwavelgassen waardoor we soms moeten schuilen bij het werkstation. Het is een fascinerend en adembenemend schouwspel waar we maar geen genoeg van krijgen. Bovendien is het bijna onmogelijk om een mooie foto te maken. We zien mijnwerkers en zwaveldragers met grote brokken zwavel sjouwen. Het is onmenselijk werk zo op het eerste oog. Uit de kraterwand worden brokstukken gehakt die eerst uit de krater omhoog worden gedragen in twee bamboe manden die aan ieder uiteinde v/e draagstok vastgemaakt zijn. Het hele gewicht dragen de zwaveldragers op hun nek/schouder. Ze lopen dezelfde smalle rotspaden dan wij. Vervolgens worden de brokstukken met behulp van karren (lage platte kar met twee oude wielen v/e brommer en een trek-/duwstang) naar beneden gebracht. Dat doen ze iedere dag van 3:00 tot 14:00 uur. Voordat we om 3:45 uur weer vertrekken, neem ik nog enkele kleine stukjes zwavelgesteente mee, die werkelijk knalgeel zijn. Een leuke herinnering aan een bijzondere "expeditie".

Terwijl we terug naar boven klauteren, is het erg druk geworden. Een lange sliert aan lichtjes. Goed dat wij in ieder geval op tijd zijn vertrokken en als één v/d eerste zijn aangekomen. Eenmaal bovenaan gekomen om 4:30 uur wachten we nog anderhalf uur, voordat we bij daglicht de Ijen vulkaan en het meer kunnen zien. Wachten duurt lang, zo ook nu. Bovendien is het erg fris. We zitten namelijk op 2.883 m hoogte. We hebben een plekje gezocht enigszins uit de wind en krijgen van Gogo wollen handschoenen en een banaan. Megen heeft het erg koud en krijgt van hem nog een doek die ze om zich heen kan slaan om zich op te warmen. Zelf krijg ik op zeker moment last van mijn lenzen door het opwaaiende stof van voorbijgangers. Normaal heb ik altijd mijn lenzenspullen in de rugzak zitten, maar uitgerekend vandaag niet, shit! Ik heb zoveel last en pijn aan beide ogen dat ik op het punt sta ze uit te doen en ze als verloren te beschouwen. Echter, het nodige traanvocht zorgt voor een beetje verlichting. Dit gaat zo de hele ochtend door, totdat we weer bij het hotel worden afgezet en ik ze tot grote oplichting om 8:10 uur daadwerkelijk kan uitdoen. Phoe, hé.

Nu nog even terug naar de kraterwand. Als om 5:00 uur de eerste tekenen v/d zonsopgang zijn waar te nemen en het zicht beter wordt, hebben we vanaf de rand v/d krater een fenomenaal uitzicht over het turkoois meer, het zwavelgesteente, de zwavelwolken en het omringende regenwoud. We nemen verschillende foto's en selfies. Gogo wijst ons erop dat we ons boven de wolken begeven, omdat we simpelweg vanaf een bepaalde plek op de wolken neerkijken. Grappige bijkomstigheid. Bovendien attendeert hij ons op een eruptie v/e vulkaan in de verte, waar we een gigantische aswolk zien verschijnen boven de vulkaan. We zijn enorm onder de indruk v/d natuurverschijnselen die we tijdens deze excursie hebben gezien. De zon heeft zich inmiddels laten zien, maar het zal nog tot 8:00 uur duren voordat de zon het turkoois meer verlicht. Dat vinden we te lang duren. We zijn moe, Megen wil heel graag gaan en moet bovendien nodig naar het toilet, ik kan mijn lenzen niet langer meer verdragen en later deze ochtend nemen we afscheid van Java en vertrekken we per boot naar Bali. Kortom, genoeg redenen om het voor gezien te houden. We lopen naar beneden, naar de jeep en genieten na van alle opgedane indrukken.

De afdaling neemt een uur in beslag. Het is oppassen geblazen, want links en rechts van ons glijden mensen uit op het fijnmazige lavagruis. Het verbaasd ons dat sommige mensen met kousen en teenslippers het pad bewandelen. Maar goed, over ons zullen ze ook wel iets op aan te merken hebben. Als we om 7:10 uur weer heelhuids afgedaald zijn, stappen we in de Landrover Jeep en vallen we allemaal een beetje in slaap. Een uur later worden we netjes afgezet bij het hotel en gaan we douchen. Onze kleren zitten vol stof, stinken naar zwavel en hangen we even te luchten.

Nadat we gedoucht hebben en onze reistassen ingepakt hebben, willen we gaan ontbijten. Het is inmiddels 9:15 uur als er vanuit de receptie gebeld wordt of we nog willen ontbijten. Natuurlijk, maar we zijn laat, dus begeven we ons snel naar het restaurant. We nemen een allen een goed stevig ontbijt na alle inspanningen van vannacht. Het smaakt heerlijk en we voelen ons weer aangesterkt. Na het ontbijt is het de hoogste tijd om uit te checken. Daddang is inmiddels ook gearriveerd om ons naar Bali te brengen. Het is 10:15 uur als we naar de haven van Banyuwangi rijden, slechts enkele kilometers verwijderd van ons accommodatie. We hebben geluk als onze bus als laatste mee kan voor de overtocht met de ferry naar Bali dat slechts een half uur duurt. Echter, bij de haven in Bali laten ze ons nog ruim een half uur voor de kust wachten totdat we kunnen aanleggen.
De tijd op het eiland Bali is een uur later dan op Java en Sumatra. Het is hier dus zes ipv vijf uur vroeger dan in Nederland. Bij aankomst op Bali oogt het gelijk heel anders dan op Java. Op Bali heerst voornamelijk het hindoeïsme als geloofsovertuiging, terwijl op Java de islam domineert. Verder valt op dat de huizen netter zijn afgewerkt en misschien wel het meest opvallende zijn de vele sierlijke tempels en kappelletjes die je bij vrijwel iedere woning ziet als invloed v/h hindoeïsme. Na 1,5 uur bereiken we via een grote oprijlaan de receptie van onze accommodatie Sunari Laina, gelegen aan Pantai Lovina (Lovina Beach). We nemen afscheid van Daddang en bedanken hem hartelijk voor zijn gastgerichtheid en dat hij ons veilig van Yogyakarta naar Bali heeft gebracht. We geven hem een fooi en zwaaien hem uit.

Het hotel ligt aan het strand, vanwaar je de zonsondergang mooi kan zien. Het beschikt over een groot zwembad en het Blue Royal Beach restaurant waar Europese, Chinese, Indonesische en lokale Balinese gerechten te verkrijgen zijn. Kortom, niets te klagen. Na het inchecken, lopen we gelijk door naar het zwembad, nemen we een duik en liggen nog even te relaxen op de ligbedden met uitzicht op de Bali-zee. Een harde wind zorgt voor een aangename verkoeling. Om 16:00 uur nemen we een verlate lunch en gaan daarna weer terug naar de ligbedden. Als de zon om 17:30 uur is verdwenen, blijven we nog een uurtje hangen. De temperatuur is nog altijd perfect. Daarna gaan we douchen en een hapje eten in het restaurant. Ondertussen is er ook een groep jongeren aan het zingen wat nog meer een vakantiegevoel oproept. Na het eten gaan we allen vrijwel direct slapen en kijken we terug op een lange enerverende dag.