Indianendorpen San Juan Chamula & Zinacantan

We "slapen uit" tot 8:00 uur en worden om 9:30 uur door Mauricio weer opgehaald. Samen met een Zweeds gezin bezoeken we twee dorpen waar een indianengemeenschap woont. Onderweg vertelt Mauricio over de ontstaansgeschiedenis van San Cristobal de las Casas. Na een half uur rijden, bereiken we het eerste dorp San Juan Chamula. Om bij het dorp te komen, neemt hij een onverharde afslag en stopt bij de begraafplaats van een oude kerk. Zodra de bus stopt, snellen commerciële indianenmeisjes naar ons toe. Buiten krijgen we uitleg over het geloof. Waar meerder houten kruisen bij elkaar staan, liggen meerdere mensen begraven. We rijden door naar het centrum en bezoeken een kerk. We mogen er absoluut geen foto's maken. De lokale bevolking aanbidt San Juan Baptista, de hoogst heilige. De kerk is rijkelijk versiert met bloemen. Er staan geen banken in de kerk, wel veel heilige beelden en altaartjes met kaarsen. Mensen zitten alleen of met familie of vrienden bij elkaar op de grond. Ze steken verschillende kaarsen aan en bidden, prevelen, mediteren. Drie oudere mannen hebben een kip meegenomen die ze in draaiende beweging boven de kaarsen houden. Ze drinken "posch", een 40% sterke likeur en coca cola. De bedoeling is dat de problemen, het verdriet of de ziekte die deze mannen, hun familie of vrienden hebben wordt overgebracht naar de kip. Zodra de kip door alle rituelen "verlamd" raakt, is hun doel bereikt. Thuis zullen ze de kip begraven en daarmee wordt het kwade begraven. Een saillant details is dit ritueel ook een moderne versie kent. Door te boeren wordt het lichaam ook gezuiverd. Het dorp San Juan Chamula is dan ook grootverbruiker van coca cola. De jaarlijkse consumptie coca cola is hier relatief het hoogst. Het zijn indrukwekkende taferelen die we zien en na een half uur verlaten we de kerk. Eenmaal buiten maken we verschillende foto's. Vrouwen dragen zwarte, langharige wollen rokken en gekleurde blouses. Het zijn mooie plaatsjes. We vertrekken naar het volgende dorp.

Onderweg zien we veel vrouwen in klederdracht op het land werken. Bovendien valt het op dat er veel bloemenkassen zijn. De bloemen worden gebruikt tijdens processies en om kerken mee te versieren. Na 15 minuten bereiken we het dorp Zinacantan. De mensen hier dragen heel andere kleren. Het dorp is bekend van de weverijen, waarvan we er één bezoeken. Bij binnenkomst krijgen we uitleg over het geloof dat hier wordt belijdt en de klederdracht die de bewoners dragen. Ook proosten we de locale likeur (40%) en nemen daarna een kijkje bij het weven. Het is zwaar werk. Één deel van het weefgetouw is vastgebonden aan een pilaar en het andere deel houdt een vrouw, zittend op de grond stevig vast om voortdurend spanning op het weefgetouw te houden. De garens worden op verschillende wijze geweven en in de aangrenzende shop willen enkele dames graag iets verkopen. Wij kopen twee overwegend oranje gekleurde pannenlappen. Tenslotte krijgen we in een andere ruimte die dienst doet als keuken te zien hoe tortilla's gemaakt worden en hoe je ze het best kan eten. Volgens Mauricio smaken ze gemixt het lekkerst. Dat wil zeggen met guacemole, bonen, kaas, kip en een rode peper. Zo gezegd, zo gedaan. inderdaad, het smaakt ons allen prima. Bovendien krijgen we wederom uitleg over de ontstaansgeschiedenis van de mens. Volgens de Maya's is de mens ontstaan uit maïs, vandaar dat ze ook zoveel tortilla's eten. Tymen beaamt dit, hij heeft dit eerder bij cultuurgeschiedenis geleerd. Na de lekker lunch rijden we terug naar San Cristobal de las Casa. Mauricio wil ons graag nog enkele hoogtepunten laten zien. We laten hem weten dat we gisteren tijdens onze stadswandeling al veel gezien hebben en spreken af dat hij ons afzet bij Iglesia Santo Domingo, een kerk met een prachtig druk bewerkte façade.

De weg er naar toe duurt lang vanwege de verkeersdrukte. We bedanken Mauricio en lopen via de kerk naar de centrale markt. Een drukke markt, vele vrouwen dragen klederdracht, er worden voornamelijk groenten, vruchten en andere levenswaren verkocht, maar ook textiel en souvenirs. Kortom: het is een levendige, kleurrijke markt. Daarna lopen we terug naar de Plaza, het centrale plein. Onderweg kijkt Tymen nog naar een baseball pet, maar hij kan niet slagen. We nemen foto's van de talrijk verschillend gekleurde VW Kevers die er rondrijden. Bij de Plaza aangekomen, nemen we een heerlijke kop koffie bij één van de vele koffiebars die de stad rijk is. Terwijl Carola geniet een cappuccino onder een stralend zonnetje neem ik een cortado, een kleine variant van een cappuccino. Schuin tegenover ons weet een jonge schoenenpoetser een nieuwe klant te strikken. Intensief behandeld hij de schoenen van de man en pas na 10 minuten is hij gereed en ontvangt daarvoor 20 peso. Hij ruimt zijn spullen op in een rugzak en snuift snel aan een flesje lijm om vervolgens weer opnieuw op zoek te gaan naar een klant. Ook wij gaan ervan door en lopen richting het hotel.

Onderweg kopen we bij een aanbevolen bakkerij enkele zoete lekkernijen. Bij het hotel rusten we uit en doet ieder zijn ding. Rond de klok van 18:00 uur lopen we terug naar het centrum om te eten. Na wat rondzwervingen besluiten we toch maar weer pizza te gaan eten, maar wel bij een andere pizzeria. Er wordt live muziek gespeeld, het eten smaakt voortreffelijk, we maken een praatje en hebben het prima naar ons zin. We sluiten ons bezoek aan San Cristobal de las Casas met een hartverwarmend gevoel af.