Transfer Tobameer

Vandaag staan we wederom vroeg op. De wekker staat op 6:00 uur, we pakken de laatste spullen in en gaan ontbijten voordat we een lange reis voor de boeg hebben met als eindbestemming het plaatsje TukTuk (vernoemd naar de Nederlander Van der Tuk) op het schiereiland Samosir, gelegen in het Tobameer.

We rijden om 7:15 uur weg en nemen dezelfde route terug naar Medan als eergisteren. Dat maakt voor ons niet zoveel uit, omdat we heengaand veelal hebben liggen slapen. Fascinerend blijven de schoolkinderen, de brommers, auto's en de vele marktkramen, winkels, werkplaatsen direct naast de rijbaan en niet te vergeten de zeer slechte conditie van het wegdek.

Bij een palmplantage stappen we uit om een kijkje te nemen. Ondanks de bezwaren van Europa en Amerika over palmolie, is het indrukwekkend om te zien hoe arbeiders de vruchten van 40-50 cm doorsnede met een telescoopzaag van 10-12 meter uit de palmbomen zagen. Jonge mannen rapen de vruchten en losgeschoten zaden op evenals overtollige takken die zijn weggesneden om bij de vruchten te kunnen komen. Nadat we enige uitleg hebben gekregen, rijden we door.

Onderweg krijg ik een vermoeide, pijnlijke onderrug vanwege de minder comfortabele zitting en gebruik ik een opgerolde handdoek als ondersteuning. Gelukkig helpt het. Daarnaast zien we veelal hetzelfde straatbeeld en met een snelheid van gemiddeld 30 km per uur duurt de rit wel erg lang. We stoppen in de stad Berastagi om te lunchen bij restaurant Resto Mexico en nemen allen Indonesische gerechten. Het smaakt ons prima. We blijven niet langer dan nodig en vervolgen onze trip na driekwartier.

De volgende stop is bij een origineel Batak Karo dorp waar we de traditionele huizen bezichtigen en uitgenodigd worden om een kijkje binnenshuis te nemen. Ondanks het gevoel dat er commercie achter schuilt, gaan we toch op het aanbod in. We krijgen een goede indruk van de woning. Onder de woning huizen de dieren, op de eerste verdieping bevinden zich de ontvangstruimte, keuken en slaapkamers. Echter, in feite is het een groot vertrek en zorgen doeken voor afscheiding. Op de vloer liggen matten waarop wordt gezeten en geslapen. De open keuken is voorzien van een haard en is geheel zwart geblakerd en de rook zorgt er tevens voor dat de insecten buiten blijven. De derde verdieping dient tenslotte als opslagruimte. We nemen enkele foto's en mogen tenslotte met de man des huizes met een respectabele leeftijd van 95 jaar op de foto. Als we weer vertrekken stellen ze het zeer op prijs cq. is het de gewoonte om minimaal 10.000 Rpa p.p. achter te laten of je hart te volgen. Buiten bezichtigen we nog enkele andere Batak woningen van de buitenzijde en zien we een groep overwegende mannen fijne repen snijden uit grote bamboe-takken, waarmee later manden worden gevlochten.

We vervolgen de route en bezoeken de Sipiso-Piso waterval, na eerst 16.000 Rpa entree betaald te hebben. Vanaf de parkeerplaats nemen we enkele foto's van de waterval, waarbij het water van een hoogte van 70 meter naar beneden valt. Helaas hebben we onvoldoende tijd om naar beneden te lopen, omdat we nog een redelijke afstand moeten overbruggen om op tijd bij de boot te zijn die uiterlijk om 18:30 uur vertrekt.

De laatste bezichtiging betreft een Long House ofwel Rumah Bolon in het Indonesisch in het plaatsje Pematang Purba. Het is het oude paleis van de in totaal 14 tellende Batak koningen van Simalurgun. Het is een indrukwekkend complex, waarbij het Long House zelf goed opvalt. Onze reisagent Banung vertelt in geuren en kleuren de verhalen uit het verleden. Als we het terrein verlaten worden we nog verrast, doordat we alsnog 10.000 Rpa entreegeld moeten betalen. Het stelt op zich niet veel voor, dus toe maar.

Dan is het tijd om de laatste kilometers naar het Tobameer af te leggen. Als we zicht krijgen op het meer en het schiereiland Samosir is het zwaarbewolkt en heeft het aanblik iets sombers. Via kronkelwegen, kleine hellingen en afdalingen volgen we de weg langs het meer en komen we omstreeks 18:10 uur aan in de plaats Parapat vanwaar de boot vertrekt en hoe kan het ook anders we andermaal 12.000 Rpa entreegeld moeten betalen om de plaats in te mogen. Omdat we geen wisselgeld hebben volstaat 10.000 Rpa. De chauffeur parkeert zijn bus nabij de opstapplaats, waarna wij samen met Banung aan boord stappen om onze koffers hier alvast neer te zetten. De vertrektijd van de boot is vertraagd naar 19:00 uur. In tussentijd gaan we bij een barretje iets drinken en maken we tegelijkertijd gebruik van het toilet.

Als het 18:55 uur is vertrekken we voor de overtocht van een klein uurtje naar het plaatsje TukTuk op het schiereiland Samosir. We zitten onder een overkapping op het achterdek. De temperatuur is prima en gelukkig is het gestopt met regenen. Wel heb ik er nog een schaafwond op mijn hoofd aan overgehouden, omdat de balken lager lagen dan ik had verwacht. Gelukkig valt de schade mee. Na driekwartier leggen we aan bij de stijger van hotel Samosir Villa en krijgen we twee nette kamers toegewezen met uitzicht op het meer. We nemen afscheid van Banung en installeren onze reisbagage in de familiekamer. Wat opvalt is dat er geen handdoeken liggen en dat de badkamer spiegel vuil is. Terwijl wij in het restaurant nog een hapje gaan eten, worden onze kamers in orde gemaakt. Rond de klok van 21:30 uur lopen we terug naar de kamers. Buiten op het terras genieten we nog van het mooie uitzicht over het meer bij nacht, horen we de golven klotsen tegen de kade en de regen zachtjes tikken.